Hayatın Oyunları

Konu: Hayatın Oyunları Paz Ağus. 02, 2009 8:38 pm

GİRİŞ
Günbatımı, güneşin denize mükemmel yansımasıve ben; bu manzaranın hemen karşısında bir uçurumun önünde sonsuz karanlığa boğulmak üzereyim. Bir dal çıtırtısı dikkatimi dağıtıyor. Ama önemsemiyor, arkamı dönmüyorum. Gitmek istiyorum. Bu dünyayı sevmiyorum, sevmiyorum, sevmiyorum. Mutlu bile acı vermeye başlıyor. Çünkü sonu var biliyorum.
Yaşadığım her şey bir bir gözümün önüne gelmeye başlıyor. Kendimi ilk hatırladığım yer birinci sınıf sırası... Şimdiki gibi gözüm yaşlı, ama o zaman ki gözyaşlarım daha masum, daha saf... Sınıfı tam olarak hatırlayamıyorum; çok bulanık. Ama neden ağladığımı hatırlıyorum. Okumayı yazmayı tam olarak öğrenememişim. Sinirden kuduruyorum. Herkes başımda, utanç verici... Bunu hatırlamak yüzüme bir gülümseme oturtturuyor. Sonra ilk sevgilim geliyor aklıma. Siyah, inek yalamış gibi geriye yatık saçları, siyah gözleri ve açık teniyle tam bir örnek öğrenciydi. Şimdi düşününce anlıyorum; onu hiç sevmemiştim.
Bir anda bana çok yararı olan bir arkadaşım geliveriyor aklıma. Kırılma noktam... Görüşümü, fikrimi her şeyimi değiştirmişti o. Ama şimdi ne önemi var ki bunların? Hiçbirini görmedim, on senedir. Belki beni hatırlamıyorlar bile. Artık onlardan uzaktayım, çok uzakta ve daha da uzağa gideceğim. Onların ve başka hiç kimsenin beni bulamayacağı o boşluğa.
Başka bir dal çıtırtısı daha geliyor ama bu sefer daha yakından. "Her kimsen git buradan!" demeye çalıştım ama gözyaşlarım buna izin vermedi.
"Uçurumun kenarında, bu şekilde ne yaptığını öğrenmeden ASLA" diyor melodik bir ses. Böyle melodik bir sesin olduğuna inanmıyorum, inanamıyorum. Arkamı dönmek istedim, bu mükemmel sesin kimden çıktığını görmeyi o kadar çok istedim ki. Ama dönemedim, bir şey bana engel oldu. Ne olduğunu bilmiyorum ama çok büyük bir şey olduğu kesin.
Bu sefer gözyaşlarından kurtulup "Git" dedim boğulurcasına ve bir ayağımı uçurumun ucuna doğru uzattım. Artık her şeyin sonuna gelmiştim. Ne kadar kısa ve zor geçmişti, yirmi bir sene.
"Hayır, lütfen yapma" dedi arkamdaki melodik ses yalvarırcasına. Sanki ağlıyor gibiydi ama farklı bir şey vardı bu ses tonunda. bu ton belki on kere okuduğum bir kitabı hatırlattı bana. O kitabı ilk okudutan sonra kurduğum hayaller bir bir beynime doluştu.Bu güzel hayalleri kafamdan çıkarmam belki bir dakikamı aldı ama kurtulamamıştım o mükemmellikten. Belki beni şu ana kadar yaşatanlar onlardı.Ama artık yetmiyordu. Kendimi boşluğa bırakırken arkamdaki sese "Üzgünüm." diye mrıldandım. Sesim çok kısıktı ama duyduğuna eminim.

Konu: Geri: Hayatın Oyunları Ptsi Ağus. 03, 2009 9:18 am

Ayyy cnmmmm bu ne böyleee Very Happy

süper ötesiii bayıldmmm Very Happy

ellerine sağlıkkk ellern dert görmesnnnn Very Happy

Konu: Geri: Hayatın Oyunları Salı Ağus. 04, 2009 11:50 am

Teşşekürler canım Embarassed

» Hayatın tam ortasında